Kulis.az Ulucay Akifin yeni şeirlərini təqdim edir.
Yurdumun insanı
- bu kainatda günəşdən daha çox kim çalışır?
yurdumun insanı ki,
hər səhər günəşdən öncə çıxar evindən,
günəşdən öncə doğar bu torpağın üfüqlərində
və çantasındakı bir ovuc yeməyi də
doymaq üçün yox, ac qalmamaq üçün olar...
yurdumun insanı ki,
bənövşə xaladır,
evinə çörək aparmaq üçün
çörək bişirib satar yüzlərlə insana.
yurdumun insanı ki,
üstünün toz-torpağı, ayaqqabısının palçığı
bu torpağın insanı olmağına dair
ən böyük sənəddir!
yurdumun insanı ki,
əllərinin qabarı, alnının qırışı
düşmən üçün ən böyük sərhəddir!
yurdumun insanı ki,
hər axşam günəşdən gec qayıdar evinə:
yorğun, amma xoşbəxt,
yorğun, amma məğrur,
yorğun, amma ümidli.
və kiçik zənbilindəki balaca çörək də,
günəşdən də böyük sapsarı bir günəşdir
Gizlənqaç
ucuz ətin şorbası ilə bayram keçirən ailələr
şükr etməyi öyrətdi uşaqlara
bizim balaca məhəllənin
kiçik evlərində...
o uşaqları
nə atalar sözləri aldada bildi,
nə də qorxuda bildi kapitalizmin qəddar marşları...
və beləcə kasıb ailələrin uşaqları da
yavaş-yavaş böyüməyə başladı...
o uşaqlar ki,
küçə davalarında nə döyülənə lağ etdi,
nə də döyəni alqışladı,
kin saxlamadı ürəyində.
o uşaqlar ki,
düzəltdiyi ilk oyuncaq
taxtadan silahlar oldu.
müharibənin nəfəsini hiss etdi kürəyində...
o uşaqlar ki,
“bacı”, “qardaş” sözlərinin
qan bağı ilə yaranmadığını bildi.
dost dediklərimiz də ən az ailəmiz qədər bizdəndi.
və biz
qizlənqaç oynayanda da
dostlarımızın tapa biləcəyi yerdə gizləndik.
və heç nə...
tanrıya inanmadan ibadət etmək kimidir
sevmədən sevişmək.
yavaş-yavaş özgələşir bədənin,
əvvəlcə özünə, sonra başqalarına...
yavaş-yavaş çürüyür əllərin,
ayaqlarınla özünü tərk edirsən.
bir də görürsən ki,
keçmişinlə bağlı planlar qurursan:
bu şəhərdə doğulacam,
bu şəhərdə aşiq olacam,
bu şəhərdə tərk ediləcəm...
unutmaq da
unudulmaq qədər ağır olur,
qalın zəncir kimi asılır boynundan.
təbriklər!
bu gündən sən də
“ayrılıq” adlı diktatorun
köləsinə çevrilirsən...
sonra
həzin bir yaz gecəsində
gələcəyini xatırlamağa çalışırsan:
görəsən harada, nə vaxt
və necə ölmüşdüm?
unutmuşam,
bilmirəm...
artıq mahnılar da
heç kimi xatırlatmır...
dinləyirsən, dinləyirsən
və heç nə eşitmirsən.
yəni bəzən
sadəcə yox olursan,
heç ölə də bilmirsən...
