Kulis.az təbrizli şair Rza Hüseyninin şeirlərini təqdim edir.
Şair, yazar, tərcüməçi, essesit Rza Hüseyni Bəqanam 1979-cu ildə Təbrizdə anadan olub, ingilis dili tərcüməçiliyi və ingilis ədəbiyyatı üzrə magistr, tərcümə üzrə doktorantura dərəcəsini alıb.
***
Bir zaman Urmuya su dolarsa,
məni duz ilə yuyub
sehirli sularına buraxın.
Susuzluqdan can verən
Flaminqoların qanadına qoyun,
atın məni “bazar baş”da,
duz içində çürüyüm.
Osman yumuruğunun pozğunluğundan
iki barmaqlıq şeir yazın,
və gölümdən doymayan gözlərimin rəfinə düzün Urmu turpağını…
***
Yarpaqlar düyün düşürlər gözlərimdə,
elə bil Təbrizə payız gəlib.
Ağaclar səsimi geri qaytarır,
doğrudur,
payız düşüb saçlarıma,
Təbrizə
sənə…
***
Deyirlər payız fəsillərin şahıdır,
amma bizim şah payızlamış,
özü torpaq,
sözü yarpaq,
üzü güneyə sarı
Şaman babam bağışlasın bizi
***
Biz payızı sevdik,
donduran yağışların arzusunu,
arzusuz günlərin yuxusunu,
kəklikotu qoxuyan gözlərini
Eynali1 payız oxuyur…
Təbriz şəhərində yerləşən bir dağ
***
Yaşadığım sevgilər caddələrin rüzgarında
bitər-bitəməz olur,
gecənin dəli edən qaranlığında,
kimsə qalmır əldən tutan.
Qulaqlarımda ərinmiş qurşunlar,
kor qulaqlarımda
eşitəməməzlik muştuluğunu banlayır.
Sevə bilməzsən,
Yasaqdır!
Hər şeydən danışmağım yasaqlanır və
kiçildir qara qumlu dunyamı…
Ey ağıllı dəlilər,
eeey sən!
Sevirəm səni…!
***
Oradan dönərkən birisi məndən Eynalı torpağını öpməyimi istədi,
bilmədim nə deyim o adama,
amma Eyənali özünü ürəyimdə dağa-daşa vurdu.
Təbriz dolanıb-bulandı gözlərimdə,
röyalarımda olan şəhər
alnını alnıma dayadı,
və torpağı dodaqlarıma qondu.
Nə acı,
nə şirin,
nə də şor idi.
Düm-düz bığlarımdan aslanan sular kimi
Dönərkən şəhərə yenə radio dalğalandı,
birisi Təbrizdən danışırdı,
daha bu kəlməyə qulağım alışmışdı,
onlara alışdığım kimi
Təbriz,
Təbriz
Təbr...
Təb…
T…
***
Nəm-neçə ildı elə bu səs qutusundan çıxan səslərin ortasında
şeir yazıram.
Sənə şeir yazıram,
sənə kağız yazıb sulara buraxıram.
Buraxıram,
kağızlar da məni buraxır.
Heç bilmirəm başımdan
neçə illər keçib.
Elə aynalar başımın ağarmasını,
və illərin izlərini göstərir mənə.
Selli çayların düşərgəsində,
əlim əlinə toxunurkən,
məni aparmış daşqınlar,
yaşamım buraxmış məni,
aynaların başına,
və yolların sonundakı “çərşənbəlik”lərdə
yaşam gəzirəm mən.
Üzərliklərdə sevda gəzir,
və heç ölməyi də başarmıram ki.
Yaşamdan bir şey anmadım mən,
Ayazlı Mahmudların sazlarında elə sürünürəm
nə bilim hara gedir bu qara qatar…
