Coşqun Cəfər
İyirmi birinci əsrin qadınına elegiya
Dünən səni öyə-öyə gül deyən,
Bu gün səni söyə-söyə qul deyər.
***
Yaşadığın ömrə bax;
Hər gün aldadılarsan,
Hər gün unudularsan,
Sənə xəyanət etmək dəb olar bu ölkədə.
Hər gün alçaldılarsan
Kimisə ucaltmaq üçün.
Fəryadına yetmək üçün
Nə bir bəndə, nə bir allah tapılar bu ölkədə.
...Çölün buz, için ocaq...
***
Sənin yaşatdıqların,
Dönüb sənə öl deyər.
Üzündəki qırışlar,
Halına ağlar,
Dil deyər.
Qalaq-qalaq dərdin var,
Kim sənə yoxsul deyər?!
***
Sənin yaşamağın elə intihardı,
Qayğılar axşam-səhər
Keçər boynuna ip kimi.
Cibi dolu, ürəyi boş olanlar,
Adı kişi, özü oğraş olanlar,
Sürünərlər arxan ilə it kimi...
Tənələr dəyər üzünə,
Hər tində şillə kimi.
Həmin tənə edənlərin
Biri də gəlməz yanına
Dərdlərini bölmək üçün.
Quru bədəninə milyon sayanlar,
Özlərini adam yerinə qoyanlar,
Bir damcı sevgi xərcləməz ürəyini almaq üçün.
***
Bu dünyanın azad vaxtı,
Bu nə tale, bu nə bəxtdi.
Bu ölkənin kişiləri,
Hansı vicdanla xoşbəxtdi?!
***
Qadın, səni ayaqlar altda atan,
Bu cənnət deyə sevdiyin vətəndi.
Çıx get burdan,
Nə anandı, nə atan,
Bu ölkənin qadınları vətənindən yetimdi.
Çıx get burdan,
Bura sənin vətən yox, qürbətindi,
Çıx get burdan,
Bu ölkədə qadın kimi doğulmaq
Sənin səadətin yox, sənin fəlakətindi.
Çıx get burdan,
Bu ölkədə qadın olmaq
allah olmaqdan çətindi.
...Yıx get buranı...
