Səhər Əhmədin “Görüşməyənədək” sirdaşını vərəqləyərkən ağlımdan şütüyənlər
Bu dünyanı kim belə
bir qəfəslik saxlayıb?
dörd divarın içində
bir nəfəslik saxlayıb
Bu dünya məhbəsindən çıxmaq arzusu bu məhbəsə doğularkən düşdüyü gündən cırmaqlayır qərib-qərib adamların yaxasını. Bəli, qərib! “…hara getsəm qəribəm, yerlilərin içində...” deyir Səhər Əhməd.
Bu dünya ögeydir onlara. Onların bu dünyadan böyük öz dünyaları, öz planetləri var. Ruhlarının qərar tutduğu dünya!
Hər gün üz-üzə gəldiyiniz, adi insandan zahirən heç də seçilməyən bu qəriblərin şair olduğunu biləndə düşündünüzmü heç, bunlar yadplanetlilərdir?!
Nə yazıq bunlar bu dünyaya bu yer üzünə möhürləndilər.
…çarmıxa çəkdi bizi,
bu ayaqlar, bu əllər
Milyonların içində yalqızlığını duyduqca “barmaqlarının ucunda” sakitcə qaçmaq (yer üzündən) arzusu, “dəlidir” – qınağından qorxaraq sirrini-arzusunu içində şüşələmək, göyüm-göyüm göynəməkdir, göy üzündən ötrü:
hey göylərə can atır
yazıq ağaclar, yazıq.
göydə torpaqdan gözəl
azadlıq var azacıq
Azadlığı göylərdə duyan şairə yer üzü dar ağaclarından başqa bir şey deyildir:
…adamlar hamısı dar ağacıymış
günahı yellənir baxışlarında…
Bu günah dolu dar ağaclarını sezmək bezməkdir, bezmək! Hamıdan qaçmaq. Sadəcə bir arzu, bir istək:
“…bir yuva istəyirəm
bir quşqonmaz budaqda.
bu dünyadan qıraqda
bir ev istəyirəm mən”.
və tənhalığı həsədlə vəsf etmək:
Tənhalıq
qalın bir meşədə
balaca tala kimidir
bir kötük üstə oturub,
dincəlmək dəmidir
Bu etiraflar pafos deyil, şair ruhunun cismani vəhdətdən dartınmağı, dünyəvi məkana darlığıdır.
Çünki hər şeyə rəğmən ”…Gətir bir ümid yandır, bir ümid uzaqbaşı…” deyə bilir şair.
Bu ümidlə hər açılan səhərdə Səhər doğularkən son sözlə vidalaşmamağa bir ümid var -“GÖRÜŞMƏYƏNƏDƏK”.
